13.000 jaar. 13.000 jaar was er verstreken sinds de dood van De Laatste Siths. 130 eeuwen, 13 millemiums sinds het moment dat Darth Vader, de duivelse Sith die ooit een goede jongen was geweest, zijn meester Lord Sidious te pletter gooide. The Dark Side, waar hij lang aan gelooft had, was even vervaagd op de dag van zijn dood. Niet veel later stierf hij zelf, bij de zoon die hij nooit goed gekend had.
13.000 jaar. 13.000 jaar was er verstreken sinds het moment dat Yoda, de machtige Jedi-Meester, stierf bij diezelfde zoon van Vader. Vanaf dat moment was Luke Skywalker, volgens Yoda, de enige Jedi. Maar hij sprak ook over nog een Skywalker: dat bleek later zijn zus te zijn. Nadat hij de dood van zijn vader had begewoond, wist hij dat hij en zijn zus de laatste waren met een krachtige band met The Force..
Na deze Galactische gebeurtenissen, de Star Wars genaamd, heerstte er na de oorlog eerst een sfeer van feest. Iedereen was blij dat, De Empereror (Lord Sidious) was vermoord en dat zij weer een Replubliek waren. De helden werden feestlijk onthaalt op diverse planeten, en feestgedraal klonk tot diep in de nacht op pleinen en in huizen. Na een tijd werd alles weer rustig, en het leven van eerdere tijden kwam terug. 13.000 jaar lang was er geen oorlog... maar het erge was dat er ook geen Jedi's meer waren, geen echte, gevorerde dan. Daar kwam verandering in toen Yoda, de gestorven Jedi-Meester, iedereen met Force-Krachten een droom gaf om de Jedi bevolking opniew te creeëren. Toen was het zo ver: The Next Generation was opgestaan.

A long time ago, in a galaxy far, far away..
Een donkere, bijna ontzichbare schaduw liet zich vallen op het fonkelende dak van het hoge gebouw. Het bijna onhoorbare gezoem van een ruimteschip raakte alleen het scherpste oor, maar de lichten die er vanaf kwamen verraadde alles. Met een ijzeren dreun haakte de krachtige metalen poten zich vast op landingsplatvorm 7, waarna hij met een sissend geluid de luiken opende. In de rook die eruit kwam stapte een man het schip uit, gevolgd door een slank silouet, vast een meisje. De twee liepen met zekere passen tot ze hun voeten op vaste grond hadden, en meteen draaide de man zijn hoofd. Twee grijsblauwe ogen schitterde in het donker van de nacht. Een kalme, waakzame glimlach speelde rond zijn lippen, en de man zwaaide dankbaar een bemanningslid die hen gevolg had toe. "Zonder lift waren we nooit op tijd geweest," sprak hij op gedemte toon. Even keek hij om zich heen, maar niemand had hen gezien. "Jullie hebben mijn dank op zak, may The Force be with you." Zijn groet verdween als in de koude nachtlucht. In de verlichte ruimte in het schip knikte een donkere man met een zwarte baard hem toe. Alsof er een teken gegeven was, begon de plank om het schip te verlaten te sissen, en langzaam sloot hij de uitgang af. Toen ook het laatste streepje licht uit de binnenkant van het schip was verdwenen, draaide de man zich om naar het meisje, die hem met zenuwachtige en nieuwsgierige ogen aankeek. "Dan nu, mijn Padawan, zijn we op de plek waar ik jou lang geleden over verteld heb." Het meisje in de schermering keek diep in zijn ogen, en een vlam van opwinding brandde in haar borstkas. "U heeft mij veel geleerd over veel planeten, toen ik nog kleiner was... maar Coruscant was toch altijd mijn grootste droom geweest," sprak ze met een respectvolle toon naar haar Meester. De man grijnste, en vriendelijk klopte hij op de slanke schouder van zijn Leerling. "Ik voel je spanning, Rani. Voorlopig hoeven we nog geen belangrijke dingen te doen; bovendien krijgen we een luxe verblijf." Rani knikte en liet haar Meester voor, en toen liepen de twee over de metalen vloeren van de landingsplatvorm. De twee trokken een zachte sluier van een bepaalde kracht met zich mee. Het was The Force... En zij waren Jedi's.
'Heb geduld Rani, wacht nou af...' Een kalmerende gedachte flitste rond in haar hoofd. De jonge Padawan keek rustig neer op de kras in de borstplaat van haar kleding, denkend aan andere dingen om de tijd te doden. Achter het blanke, gladde scherm die haar scheidde van haar Meester en een rare kleine vent die hem met een hoog stemmetje had aangesproken. Waren ze dan toch niet welkom in het hotel hier? Rani wist dat Meester Kal Ghent met haast naar Coruscant was vertrokken. De oproep was niet lang geleden; gistermiddag namelijk. Ze waren op Naboo, ergens op een verlaten grasveld. Kal Ghent was achterover in het gras gaan zitten, met een kritisch blik op hoe Rani een stenentoren maakte terwijl ze op haar handen stond. Jedi's kregen een zware training voordat ze zichzelf een echte Jedi mochten noemen. Je had een enorme wilskracht en dicipline nodig, en ook moest je het in je hebben. Rani deed er alles voor om een echte Jedi te worden, hoe hard de training ook was, ze had er er voor over. Niet lang daarna klonk er een piepend geluid, en de Jedi wenkte zijn Padawan maar door te gaan. Ook nu had ze er nog steeds niks van meegekregen waarom ze hier waren. Intussen zag ze Meester Kal knikken, en hij ineens voelde ze zijn blik op haar gezicht branden, zoekend naar oogcontact. Haar ogen ontmoette de zijne, en meteen voelde ze de lichte spanning in zijn hart. Met slechts een kleine wenkbeweging van zijn hoofd sprong Rani al op om naast hem te staan. Ze rende over de gladde gangen en opende de deur naar het afgeschermde kamertje. "Dit is de tweede persoon die ik verblijfplaats zou willen geven," verklaarde Kal Ghent naar de kleine man. Hij had een kleine sik en een weelderige haardos zijn alleen een dunne strook van zijn hoofd bedekte. Met een aandachtig blik voelde Rani de kleine glimoogjes over haar lijf glijden, en de aarzeling van deze man was makkelijk te voelen. 'Kom op! Zo moeilijk is het toch niet?' Even keek de Padawan de andere kant op. "Goed," ratelde het ventje op dat moment."We hebben twee verblijfplaatsen over, drie dagen zei u?" vervolgde hij tegen Kal Ghent. De Jedi knikte en nam een klein kaartje met de code aan. Met geduldige stappen verlieten de twee het kamertje. Rani probeerde opnieuw haar Meester aan te kijken. "Waarom we niet echt welkom zijn?" echoede de Jedi haar gedachtes. "Jedi's zijn niet zo welkom meer dan vroeger..."
Het was bijzonder koud in de kamer. Heel langzaam ademde Rani de frisse lucht in, prettiger dan de lucht in de stad, waar de hele planeet mee bedekt was. "Het is nu beter om uit te rusten," sprak Kal Ghent op een zachte toon. "En de training?" vroeg Rani. "Dat is hem nu juist..." Kal Ghent kwam dichterbij en keek haar met een sirieuze blik aan. "De Republiek heeft ons nodig om te kijken of we nog echt wel zijn wat we vroeger waren. Morgenochtend gaan ze inspecteren hoe trainingen er aan toe gaan en of we nog echt zo kunnen vechten als eerst." Rani fronste haar wenkbrauwen. Ze wist heel goed hoe het allemaal gegaan was. 13.000 jaar geleden waren zo goed als alle Jedi's uitgestorven; op een paar na dan. Nu ze weer terug waren, wou De Republiek kijken of ze wel echt waren. Bleef toch een stom idee. "Ik voel dat je het niet eens bent met hen," sprak haar Meester haar toe. "Beter daar mee te stoppen, het is maar iets kleins." Hij knikte haar toe en verdween op de gangen van het gebouw. Op een gemakkelijk tempo maakte ze het zich gemakklijk in het geleende bed. Haar donkere, golvende haar verspreidde zich als een kleed over het kussen, en haar bruine ogen flitste in het donker. Verderop, stijf afgetekend tegen het donker in de kamer, lag de inactieve staaf van haar Lichtsabel. Morgen, morgen zouden ze de Republiek een wat laten zien!
'Ik begrijp het niet! Waar ben ik?' Verbaasdheid raasde door Rani's hoofd. 'Wat is er aan de h-hand?' Ze keek om zich heen, maar haar omgeving was gehuld in een duisternis die haar een soortvan bekend voor kwam.. Er klonken voetstappen, maar Rani zelf voelde geen bodem om over te lopen. Ze zweefde in een ruimte van schemering. Ze voelde iets kriebelen in haar borst; de aanwezigheid van iets of iemand. Zwak tastte ze naar haar Lichtsabel die in haar riem moest zitten, maar ze voelde niets anders dan de stevige, ruwe stof van haar kleding. De voetstappen werden steeds harder en duidelijker. Nu hoorde ze ook iemand ademen... maar niet menselijk. Er zat een metaalachtige klank in. De spanning kneedde haar maag, en zenuwachtig dacht ze aan de beschrijving van Darth Vader die ze altijd meekreeg in het Verhaal van The Chosen One. Rani probeerde de gedachte weg te schudden, maar het idee aan de zwarte, moordzuchtige Sith bleef in haar hoofd rondspoken als een slijmerig kleefklontje tussen haar kiezen. De ademhaling klonk roestig, en ineens meende ze een silhouet te zien. Van een man, zeker wel. Hij zag er krachtig uit, en aan de vorm van zijn hoofd te zien droeg hij een helm. De ademhaling maakte haar bang. Was het toch Lord Vader? Rani zag twee metalen kassen schitteren, en toen verdween alles. 'Wacht! Kom..'
".. terug!" Een angstige kreet schalde door de kamer. Rani voelde haar hart kloppen, en in een wip sprong ze overeind op de koude vloer. Hijgend van schrik tastte ze naar haar Lichtsabel, en gelukkig, het vertrouwde ding gleed tussen haar vingers. De jonge Padawan keek met scherpe blikken om zich heen. Nergens geen echte duisternis, alleen het donkere van de kamer. Nergens een mannenfiguur met een helm op, geen mechanische adem en geen voetstappen.. toch? Na een minuut om zich heen te hebben gekeken werd ze weer rustig. Haalde Rani diep adem, en ze legde haar Lichtsabel zachtjes neer op een kastje. Was alles maar een droom? Maar waarom over Darth Vader in de duisternis? Buiten schitterde de lichten van de schepen en de gebouwen van Coruscant tot hoog in de donkere hemel. Met een snelle duw gooide Rani de draden gordijn opzij, en ze streek zacht neer in het raamkozijn. Het felle licht schitterde op haar gezicht, de drukte van de stad leek zo eeuwig, zo vredig door te gaan. Voor altijd, nou ja, dan in ieder geval voor De eerste Nacht...